We zijn nu 14 maanden verder sinds de diagnose borstkanker. Het grootste deel van de behandeling zit erop (7 nov de laatste herceptin). Mevrouw werkt weer, probeert af en toe wat sociaals te doen en is volgens de dokter (voor zover je dat aan de buitenkant kunt zien) prima gezond. Toch ben ik voor mijn gevoel nog steeds aan het “vechten” (typerend voor deze fase van het ‘ziek zijn’) en daar word je kapotmoe van. Ik wil graag weer meer gaan werken en mijn verantwoordelijkheden nemen, zowel zakelijk als prive, maar ik ben zo moe. Moe van het ‘opklimmen’, moe van mijn eigen gezeur en ook fysiek moe.
Aan de buitenkant zie je niets echt raars meer, maar mijn lichaam wordt nog wel elke 3 weken volgepompt met Herceptin, een geneesmiddel dat o.a. de pompfunctie van je hart aantast. Ik ben in de overgang en terwijl de meeste meno-diva’s zich voorbereiden op hun pensioen sta ik nog onderaan mijn carriereladder. Herstellen in deze omstandigheden is pittig en daar komt bij dat ik nog altijd slecht slaap. Ik word nooit meer uitgerust wakker. Dit heeft tot gevolg dat ik zelfs met de beste wil van de wereld niet optimaal scherp ben. Of energie over heb voor grapjes, dolletjes en spontane ongein.
Je zou denken dat ik intens van elke dag zou genieten. Als je een ziekte hebt met een mogelijk dodelijke afloop dan pluk je de dag. Nou, niet dus. Ik ben gewoon alleen maar moe. Niet extreem moe, maar wel chronisch. Altijd. Ik zou zo graag bovenaan de berg komen en dan met een glijbaan het geluk “inzoeven” ; kunnen genieten van een feestje zonder erbij stil te staan dat je daar weer een week moe van bent. ‘Onbezorgd’ genieten. Dat zou heerlijk zijn. Alleen zit dat er voorlopig niet in. En zolang ik hormoontherapie krijg (5-7 jr) zal ik me sowieso niet topfijn voelen, aldus de verwachting van mijn arts… Joy…
En toch wil geen enkel tv-programma ons helpen de tuin op te knappen na de verhuizing. Het is oneerlijk;-) Nee hoor, we hebben niks te klagen. Gelukkig zijn er heel veel lieve vrienden en familie die hebben aangeboden te helpen met klussen en die tuin komt wel een keer. Tijd voor mijn middagdutje.. tot later!
Hoi Liselotte,
Lees regelmatig je blog en heb veel bewondering voor hoe je je door deze zware tijd heen slaat! Het is allemaal niet niks.
In deze blogpost kan ik mij zo herkennen, ik denk te begrijpen hoe je je voelt. Zit ook midden in ‘the black hole’ ook al heb ik de chemo ‘al’ een jaar achter de rug en krijg/kreeg ik geen herceptin…
Tijdens de behandelingen heb ik me meestal sterk gehouden, na de chemo begon het verwerken en nu lijkt de ‘emotiebom’ gebarsten.
Zet ‘m op meis, succes met de laatste loodjes herceptin.
Liefs, Sanne
Hallo,
de laatste chemo alweer een half jaar achter de rug,
maar het niet slapen herken ik. Wat bij mij heel goed
helpt: tussen 1 en 3 uur ’s middags een half uurtje
gaan liggen met een warme kruik tegen je lever
(onder je rechterborst). Als het goed met me gaat wil
ik dat nog weleens vergeten, maar elke keer weer
merk ik dat ik daar goed op reageer.
Sterkte!