Solliciteren is vaak een gevoelig onderwerp. Je wilt niet dat je leidinggevende weet dat je over een nieuwe stap nadenkt, toch? Dan zijn je kansen op een promotie wel verkeken. Wie weet word je er zelfs wel “uitgewerkt”.
De stap om te solliciteren is vaak best een grote. Maar hoe is dat als je kanker hebt gehad? Stel nou dat geen enkele andere werkgever jou wil aannemen en je baas komt erachter dat je hebt gesolliciteerd. Dan heb je toch een groot probleem. Kom je sowieso nog wel aan de bak als je ziek bent geweest? Heb je de energie nog wel om te solliciteren? Wellicht heb je moeten inleveren op bijv. je energie na chemo, hoe ‘verberg’ je dat? Wil je dat wel verbergen?
I’ve been there, done that and I’m about to do it again! Ik ben rete-eerlijk. Solliciteren in de eerste paar jaar na kanker is niet makkelijk. Of je moet liegen/verzwijgen (not my style) waarom je even niet gewerkt hebt, of je staat met 2-0 achter. Als een werkgever moet kiezen tussen een gezonde werknemer en 1 met een ziektegeschiedenis (maar met meer ervaring), kiest een kleiner bedrijf vaak voor de gezonde werknemer. Dat is mijn persoonlijke ervaring. Eerlijk? Nee. Te begrijpen? Wellicht.
Is dat niet demotiverend? Nee hoor. Als je het mij vraagt niet. Go for it! Je kunt ook geluk hebben. Of je kunt je mond houden over je ziekte. Of je kunt een tandje bijzetten en er het beste van maken. Ik heb ingezet op optie 3, want ik vind solliciteren een pittig maar leerzaam proces. Je leert veel over jezelf : Wat zoek je eigenlijk in je werk? Binnen welk type bedrijf voel je je goed? Welke feedback krijg je? en je mag “gratis” in de keuken kijken bij bedrijven. Als je maar de juiste vragen stelt is het leuk en leerzaam. En vaak zijn het nog leuke gesprekken ook.
