Feel the pressure

Kanker is gelinkt aan een overkill cliche’s. Van quasi opbeurende opmerkingen aan het begin, tot de ervaringsverhalen over hoe je er erdoor verandert en niet te vergeten de talloze “carpe diems” die je naar je hoofd geslingerd krijgt. Een cliche wordt geen cliche niet heel veel mensen het als hun waarheid beschouwen, dus meestal zit er wel iets in.

“Als je gaat werken, moet je heel rustig opbouwen, want als je te snel begint loop je jezelf voorbij. Het is heel frustrerend om een stapje terug te moeten doen in je opbouwproces”. Een veelgehoord cliche, dat ik als leek op reintegratiegebied maar ter harte heb genomen. Ik weet dat ik graag hard werk, maar (hoe cliche?!) ik heb ook geleerd dat gezondheid het belangrijkst is.

Langzamerhand begin ik te snappen dat het niet alleen de druk is van “werk” waar je mee op moet passen. Ook al ben je beter, je blijft je eigen grootste vijand. Net als toen dat gezwel je van binnen opat. Het gaat helaas niet op om het gezwel eruit te pulken en te doen alsof er niets is gebeurd. Je wil graag werken en je wil weer meedoen in sociale kring, maar je wil meer. Misschien vond je het voor je ziek werd prima om elke avond lam op de bank te ploffen na je werk, maar nu moet je “carpe diem-en”. En je moet veel meer sporten dan voorheen, want je moet opbouwen, herstellen en gezond zien te blijven. Wellicht heb je een kindje waar je nu extra veel quality time mee wilt hebben. Je moet je boodschappen bewuster uitkiezen, want je wil het lot niet tarten. En je hebt zoveel van mensen gekregen het afgelopen jaar, het liefst wil je ook wat teruggeven. In mijn geval organiseer ik de bond-girls avond als vrijwilliger voor het Inloophuis Midden-Brabant en help ik een project opzetten tussen Google & het KWF, om gezamenlijk op te staan tegen kanker. Maar het aller- allerliefst wil je gewoon normaal zijn en je oude onbezorgde leventje terug. Maar dat kan niet.

Langzaam reintegreren blijkt niet voor mietjes, maar blijkt noodzakelijk. Niet alleen omdat je weer moet leren concentreren en werken, maar omdat je leven nog op zijn kop staat.  Absurditeit is normaal geworden dus het lijkt al heel snel of alles in rustig vaarwater is gekomen, maar jong zijn en kanker hebben gehad is niet normaal. En dat wordt het nooit. Lieve lotgenootjes, take your time. Een cliche wordt niet voor niets een cliche:-)