Het was een zwaar jaar. Een bijzonder jaar. Een heftig jaar. Een mooi jaar. Ik heb pijn geleden, verdriet gehad, angst ervaren, me somber gevoeld. Maar ik heb ook genoten, gelachen, gewaardeerd, lief gehad, geleerd en gevierd.
Het was een intens jaar. Een rijk jaar. Het slechtste jaar uit mijn leven, maar misschien ook wel het mooiste. Een heel jaar heb ik mogen doorbrengen met mijn geliefde en onze families in de buurt. Ik heb mijn droom heb mogen verwezenlijken en Yara bleek nog leuker dan in mijn mooiste droom. Bestaande vriendschappen zijn intenser geworden en ik heb nieuwe vrienden gemaakt. Ik heb veel geleerd. Vooral dat we maar weinig zeker weten…
Het was ook een onwerkelijk jaar. Ik besef nog steeds niet helemaal wat er allemaal is gebeurd. Het lijkt een droom. Laten we ‘m vergeten en doorgaan of er niets gebeurd is. Helaas zal dat niet gaan. Ik moet leven met de wetenschap dat mijn leven in mum van tijd voorbij kan zijn. Dat is te bizar. Ik wil over 50 jaar vanuit een schommelstoel mijn kleinkinderen vertellen over die nare ziekte die vroeger bestond, die kanker heet. Mijn eigen oorlog, de enige oorlog die ik hoop mee te maken. Ik wil rimpels krijgen, grijs haar en de overgang meemaken op een gepaste leeftijd. Niet nu al.
Maar weet je wat het is? Het doet er helemaal niet toe wat ik wil. Dingen zijn zoals ze zijn. We leven in het nu. We gaan het zien, accepteren en er het beste van maken, hoe het ook uitpakt. Met of zonder rimpels. We blijven genieten ..en de koers passen we gaandeweg wel aan.
Bedankt voor jullie steun het afgelopen jaar.
Goed verwoord! Mooi. En ook al zijn we weer iets
verderweg, jij zit elke dag in ons hoofd!!! Die 11 maanden
voelen veeeeeel korter. Kusjes